بنزوئیک اسید

بنزوئیک اسید، یک ترکیب آلی سفید و کریستالی متعلق به خانواده اسیدهای کربوکسیلیک، به طور گسترده ای به عنوان نگهدارنده مواد غذایی و در تولید لوازم آرایشی، رنگ، پلاستیک و مواد مخدر استفاده می شود. در میان مشتقات اسید بنزوئیک، بنزوات سدیم یک نمک به عنوان نگهدارنده غذا استفاده می شود؛ بنزوئیل پراکسید، در سفید کردن آرد و در شروع واکنش های شیمیایی برای آماده سازی برخی از پلاستیک ها استفاده می شود.

تاریخچه بنزوئیک اسید

بنزوئیک اسید برای اولین بار از رزین درختان متعلق به جنس Styrax به دست آمد. رزین معطر بوی مانند وانیل است و گاهی اوقات به عنوان بنزوئین بنفش شناخته می شود، این محصول برای اولین بار از ۱۸۶۰ از ترکیبات مشتق شده از زغال سنگ استفاده می شد، و به صورت تجاری به وسیله واکنش شیمیایی تولوئن (یک هیدروکربن به دست آمده از نفت) با اکسیژن در دمای حدود ۲۰۰ درجه سانتیگراد (حدود ۴۰۰ درجه فارنهایت) در حضور کاتالیزورهای کبالت و منگنز تولید می شود. اسید بنزوئیک خالص در دمای ۱۲۲ درجه سانتیگراد (۲۵۲ درجه فارنهایت) ذوب می شود و در محلول بسیار کمی محلول است.

کاربرد بنزوئیک اسید

بیش از ۹۰ درصد بنزوئیک اسید تجاری به طور مستقیم به فنول و کاپرولاکتام تبدیل می شود.
استفاده از آن در تولید بنزوات گلیکول برای استفاده از پلاستیک در فرمولاسیون چسب افزایش می یابد.
در ساخت رزین های آلکیدی و افزودن گل حفاری برای برنامه های بازیافت نفت خام مورد استفاده قرار می گیرد.
به عنوان یک عامل فعال کننده پلیمریزاسیون لاستیک و عقب انداز استفاده می شود.
بنزوئیک اسید به نمک و استرهای آن برای استفاده به عنوان یک ماده نگهدارنده در غذاها، داروها و محصولات شخصی تبدیل می شود.
در پزشکی اسید بنزوئیک جزء اصلی رزین بنزوئین است و یکی از ترکیبات پماد Whitfield است که برای درمان بیماری های پوستی قارچی مانند تینا، کرم سلولی مورد استفاده قرار میگیرد.